Forum o sztukach walki

Taekwondo jest narodowym sportem koreańskim.Początkowo używane było w celach militarnych,a potem do użytku cywilnego.Jego twórcą jest gen.Choi Hong Hi.Nazwa taekwondo składa się z trzech fonetycznych elementów koreańskiej wymowy (hangyl) wywodzących się z trzech znaków chińskich (hancha):
- tae  oznaczającego stopę, uderzenie stopą lub system technik wykonywanych nogą ;
- kwon  oznaczającego pięść, uderzenie pięścią lub system technik wykonywanych pięścią;
- do  oznaczającego sztukę, drogę lub metodę wyrażającą osiągnięcie pewnego stanu intuicji w zachowaniu, wynikającej z doświadczenia umysłu i ciała[2][3].
Dwa pierwsze znaki tae i kwon dotyczą funkcjonalnego i morfologicznego aspektu taekwondo, do nadaje im głębsze znaczenie i sens jako sportowi wywodzącemu się z bojowej sztuki walki. Taekwondo jest więc sztuką walki za pomocą nóg i rąk, jest też dyscyplina sportową angażującą całe ciało z użyciem obu rąk i o bu nóg w ćwiczeniu technik technik samoobrony oraz walki sportowej, ukierunkowanych również na poprawę kondycj.
Nazwę taekwondo przyjęto 11 kwietnia 1955 r.,[4] na spotkaniu większości koreańskich mistrzów sztuk walki, które odbyło się w celu połączenia i skodyfikowania wielu zróżnicowanych stylów (takich jak kwonbop, subak, taekkyeon i tangsudo).Swoje pierwotne korzenie taekwondo opiera na tradycyjnych koreańskich sztuk walki, a jego historia jest związana z historią Korei.
W okresie 47 r. p.n.e – 676 r. p.n.e. Półwysep Koreański podzielony był pomiedzy trzema dynastiami tworzącymi trzy odrębne królestwa: Koguryŏ, Silla i Paekche.
Pokaz taekkyeon, Hi! Seoul Festival 2007
Istieją przekazy historyczne świadczące, że już za czasów państwa Koguryŏ istniał prosty system walki. W 1935 japońska ekspedycja archeologiczna odkryła królewskie grobowce Muyong-chong oraz Kakchu-chong w Tungku, prowincja Hwando (Wandu) w Mandżurii. W obu grobowcach zauważono na sufitach freski przedstawiające stojących mężczyzn, którzy najprawdopodobniej ćwiczą taekkyeon, sztukę będącej pierwowzorem taekwondo[5].
Relief Buddy z VII w., okolice Kyŏngju
Dowodem wiedzy o sztukach walki w Silla są natomiast dwa buddyjskie reliefy wykute w kamieniu, znajdujące się w grocie Sokkuram na terenie świątyni Pulguksa w Kyŏngju. Wyrzeźbione na płaskorzeźbach postacie stoją w pozycjach obronnych wykonując blok kumgang-maki, ćwiczony do dziś w taekwondo. Ówczesne państwo Silla było znane z rycerzy Hwarang, którzy nauczeni byli wiary buddyjskiej, zasad kultury i dobrego wychowania oraz sztuki wojennej obejmującej jazdę konną, łucznictwo (kiundo), szermierkę (gum do), zapasy (sirum) oraz walkę wręcz. Nie można jednoznacznie stwierdzić jakie systemy walki byłu ćwiczone przez rycerzy Hwarang. Były to prawdopodobnie taekkyeon oraz powstały w Paekche subak[5].
Information icon.svg Osobny artykuł: Hwarang.
Od tamtego czasu zarówno taekyen, jak i sudok, w mniejszym lub większym stopniu, uczestniczyły w życiu kulturowym oraz koreańskich strukturach militarnych. W 1919 wraz z rozpoczęciem okupacji Korei przez wojska japońskie rozwiązano armię koreańską, a uprawiania sztuk walki było karane długoletnim więzieniem lub śmiercią. Obie sztuki walki musiały być uprawiane i kultywowane w konspiracji lub poza granicami Korei[5].
Po odzyskaniu niepodległości w 1945 Koreańczycy ponownie mogli kultywować tradycje swoich przodków, a w tym jawnie uprawiać sztuki walki. 36 lat okupacji sprawił, że style taekkyeon i subak zostały rozbite na wile odmian, a każdy z mistrzów założycieli uważał, ze jego system jest najlepszy[4].
Stub sekcji Ta sekcja jest zalążkiem. Jeśli możesz, rozbuduj ją.
Poza taekkyeon oraz subak (soobak) wpływa na kształt obecnych technik taekwondo miały także kwonbop, tangsudo oraz kongsudo.